دیده را باز به دیدار که حیران کردیم

که خلل در صف جمعیت مژگان کردیم

بسکه آشفته نگاهی سبق غفلت ماست

مژه را هم رقم خواب پریشان کردیم

غیر وحشت نشد از نشئهٔ تحقیق بلند

می به ساغر مگر از چشم غزالان کردیم

زبن دو تا رشته که هر دم نفسش می خوانند

مفت ما بود که چون صبح گریبان کردیم

خاک خجلت به سرچشم چه طاعت چه گناه

هر چه کردیم درین کلیهٔ ویران کردیم

عرصهٔ کون و مکان وسعت یک گام نداشت

چون نگه بیهده اندیشهٔ جولان کردیم

رهزنی داشت اگر وادی بی مطلب عشق

عافیت بود که زندانی نسیان کردیم

موج ما یک شکن از خاک نجوشید بلند

بحر عجزیم که در آبله توفان کردیم

سوختن انجمن آرای هوس بود چو شمع

داغ را مغتنم دیدهٔ حیران کردیم

حاصل از هستی موهوم نفس دزدیدن

اینقدر بود که بر آینه احسان کردیم

تازه رویی ز دل غنچهٔ ما صحرا ریخت

آنقدر جبهه گشودیم که دامان کردیم

عشق در عرض وفا انجمن معشوقست

چشم بندی که به این پیکر عریان کردیم

بیدل از بسکه تنک مایهٔ دردیم چو شمع

صد نگه آب شد و یک مژه گریان کردیم